De vakàànties bint zô good as vuurbiej. De mèèst’n nemt ‘n daagelijksen droad van het lèèm’n wier op. Toch is det neet vuur iedereene weg e leg. Ie zeet kleine wichter met de oolders vuur de èèrste noar schoole goan. Van die hummeltjes, vèèr joar bint ze nog mà. Lees verder →

Met plezèèr lèèz’n ik het verhaal van Anton van Juleke. De putte is wier lös vuur de vrèimd’n. Het verhaal van de putte wörd’n ôôns verteld duur Mèister Brouwer. Later hef e det vaste leg in het Book “Hoolt’n, ne Sallandse Marke”. In 1900 wônn’n de familie Oud Aanstoot op “Juleke”, de naam van de boerderieje. Lees verder →

Zo, wiej könt wier vedan. Wiej hebt èèm’n e kekk’n woet het in Italië en Zuud Fràànkriek was. Met rèèg’n biw we weg e goane um der achter te kômm’n det het an de ààndere kàànte van de Alp’n, môôi weer was. Wiej hebt gen rèèng’n meer vernömm’n. Lees verder →

Het is nog ne hèèl’n zit doar op ’n Canadeez’n karkhof. Wat det betreft hef prinses Margriet een makkie. Zie kump um elf uur en is noar twei uur as èèrste wier weg. Zelf zit e wiej um nèèng uur al in de busse en een kwattèèr later op de grôôte tribune. Lees verder →

Op Poaszoaterdag wörd’n wiej met de poasvèurjury geweldig ontvang’n biej de boake van het Hoolterbrook. De Canadeez’n rèèd’n ôôns rôônd en de Andrew sisters zung’n hun oaverbekèènde nummers. Lees verder →

Röstig stoa ‘k vuur ’n oavergàànk te kiek’n, hoet de bèume hèinig noar beneed’n komt. Det gung vrogger wal ààns. Driftig zag ne spoorwegwachter trekk’n an grôôte hendels um de bèume noar beneed’n te krieg’n. Lees verder →

Het blèèf miej biej toen we, noa ne gezelligen middag biej het Brookduo, op huus an gung’n. Môôie versjes uut de jonge joar’n van de Weuste en de Badmusse. Zie hebt geliek, ie hooft neet veer te zeuk’n, um geveulige môôie tekst’n te maak’n. Lees verder →

’N Hoolterbarg kon wal is te drok weer op den èèrst’n môôi’n vuurjoarszundag. “Wiej goat noar’n Zoerbarg, den is minstens zô môôi.” Zo stunne wiej met de kleinwichter biej ’n opgàànk noar de Steen’n Bàànke. Lees verder →

Viesterig, zeere butte, mèu, hangerig en um het half uur noar ’t huuske. De griep heerst. Hoe vaake heurj’ de lèu neet klaag’n det ze der neet wier duur könt kômm’n. Het wördt hôoge tied det de zunne zich wier löt zeen. Lees verder →

Wat zôl mien va oen stukske toch geerne lèèz’n hemm’n. Hij hef toch zô onmeunig völle spiet e had, det e in nèèngtien achentachtig zôônder ofscheid te nemm’n van de Hoolterlèu noar äns ààns hen ging. Lees verder →